Het is niet al goud wat er blinkt

Aangezien ik dit weekend niet veel ga reizen, behalve dan naar Six Flags (het grootste pretpark van Latijns-Amerika), zal ik maar eens wat vertellen over de minder mooie kanten van Mexico. In de anderhalve maand die ik hier ben heb ik eigenlijk alleen maar mooie dingen meegemaakt, maar ik heb ook veel gehoord over minder leuke dingen. Zoals de meeste van jullie waarschijnlijk weten is Mexico een derde-wereldland. Dat heeft als gevolg dat er bijvoorbeeld 3 miljoen mensen in hele erge armoede leven. Ze hebben geen huis, geen eten en geen zorgverzekering. Een heel groot deel van deze mensen zijn kinderen. Jeugdzorg of iets in die trant bestaat hier dan ook niet. Je ziet deze mensen (vooral vrouwen met kinderen) op straat, bedelen voor geld, in heel erg vuile kleren, met kleine kinderen op hun rug. De mensen hier noemen hun 'ninica's', wat betekent dat ze niet studeren, niet werken; ze doen niks. De uitspraak is een beetje dubbel, want ze werken inderdaad niet, maar ze komen natuurlijk ook uit een milieu waar vrijwel geen kansen liggen voor hun. Het gevolg is dat ze zich ook veel lenen voor prostitutie, wat de kinderen als gevolg heeft die ze vervolgens ook niet kunnen voeden. Naast dit is er de politie. Nou is een favoriete uitspraak van mij; 'De politie is uw vriend, maar de mijne niet', hier geldt dat gezegde echt zoals de volgende twee verhalen wel duidelijk zullen maken. Vorige week donderdag gingen mijn Franse vrienden namelijk uit in Cholula met wat Mexicaanse vrienden van hun. Cholula is een dorpje buiten Puebla waar alle clubs en disco's liggen. Op de terugweg zaten ze met 15! man in de auto van een die Mexicanen (vraag me niet hoe ze dat doen) en natuurlijk werden ze aangehouden door de politie. Natuurlijk is rijden met 15 man in 1 auto niet toegestaan, maar net zo goed is het volgende dat ook niet: Één van de politieagenten zei dat als ze gezamenlijk 500 pesos (ongeveer 30 euro) zouden betalen ze weer door mochten rijden. Drie van de Fransozen begonnen hier fel over te discussiëren dat ze niet mee zouden doen aan de corruptie hier in Mexico etc. Vervolgens zij de agent: 'Ok, nu is het 1000 pesos'. De Fransozen bleven maar door gaan met als gevolg dat het 1500 pesos werd. Uiteindelijk besloten ze dan toch maar om te betalen (1500 pesos, oftewel ongeveer 90 euro) en kregen ze ook nog een codewoord. Iedere dag heeft de politie hier blijkbaar codewoorden voor als je aangehouden bent, als je vervolgens nog een keer wordt aangehouden hoef je alleen het codewoord te zeggen zodat je niet nog een keer hoeft te betalen. Corruptie all the way dus hier. Het verhaal van de vader van Rodrigo en Hernan is helaas nog erger, het is welliswaar 20 jaar geleden, maar toch. Favio moest 20 jaar geleden namelijk voor zijn werk (een baas van de Mexicaanse post in Puebla) met zijn pick-up naar een andere stad. Onderweg werd hij aangehouden door de politie voor een onbekende reden. Hij werd geboeid, al zijn waardevolle spullen werden hem afgenomen, horloges, geld etc. en vervolgens werd hij geblinddoekt in de politieauto gezet. Daarna hebben ze uren rondgereden met hem. Uiteindelijk werd hij ergens uit de auto gegooid en werd hem gezegd dat hij zijn blinddoek pas na een paar minuten af mocht doen. Toen hij hem afdeed stond hij in een voor hem onbekende stad, voor zijn pick-up met de sleutel in het slot. Hij bleek in een dorp aan de andere kant van de staat te zitten en kon vervolgens heel rustig terugrijden naar Puebla, want hij had geen geld of niks om bijvoorbeeld benzine of iets te eten te kopen. Aangifte heeft hij nooit gedaan, want het is hier onmogelijk om aangifte te doen tegen de politie vanwege de corruptie. Verder heeft Derek, een vriend van mij die ook uit Nederland komt, klappen gekregen van een paar dronken Mexicanen vorige week en is Quentin, een vriend uit Portugal, vorige week beroofd in Veracruz van zijn ketting. Ik heb ondertussen overigens ook de reden gehoord waarom het zo (relatief) rustig is in Puebla. Volgens de lokale bevolking komt dat omdat hier alle families van de drugskartels wonen. Het is volgens hun ook maar een kwestie van tijd voordat een familie een aanslag pleegt op een andere. Fijn om te weten in ieder geval haha. Ondanks dat ik me hier heel veilig voel, neem ik ook wel een aantal veiligheidsmaatregelen. Na 9 uur s'avonds laat ik bijvoorbeeld mijn zilveren ketting en horloge thuis, ik heb nooit meer dan 200 pesos bij me, neem alleen maar mijn goedkope Nokia mee op straat etc. Volgens de andere buitenlandse studenten die hier wonen is iedereen ook al eens beroofd in onze straat, iets wat mij gelukkig nog bespaard is. Om af te sluiten nog wat over de bureaucratie in dit land. Wij denken altijd dat Nederland bureaucratisch is, maar dat komt alleen maar omdat we nog nooit gezien hebben wat een echt bureaucratisch land is. Voordat ik hier naartoe kwam heb ik in Nederland op de ambassade van Mexico mijn visum aangevraagd. Daar waren 5 documenten van bij elkaar iets meer dan 10 pagina's voor nodig. Toen ik in januari hier kwam bleek dat ik dat hele proces opnieuw moest ondergaan. Bij de advocaten van de universiteit moest ik weer enkele formulieren invullen met allerlei gegevens. Die werden opgestuurd voor goedkeuring. Drie weken later kwam de goedkeuring, met als gevolg dat ik weer wat formulieren mocht invullen. Ook deze werden opgestuurd voor goedkeuring. Weer 2 weken later kwam de goedkeuring en moest ik met een van die advocaten naar het kantoor van de immigratiedienst. Hier werden al mijn vingerafdrukken genomen en moest ik 5 foto's inleveren (3 van voren, 2 van de zijkant). Vanmiddag (1,5 maand later!) kan ik waarschijnlijk dan eindelijk mijn verblijfsvergunning ophalen op de universiteit. Een min of meer zelfde probleem had ik met mijn basketballteam. Afgelopen week moest ik me met de rest inschrijven bij de bond voor de nieuwe competitie. Echter moest ik als buitenlander weer een stapel papierwerk inleveren, zoals een geboorteakte, allerlei papieren van de immigratie-dienst etc. Aangezien ik de helft niet heb hier mag ik van de bond dus geen officiële wedstrijden spelen voor het team, erg zuur dus! Zeker omdat mijn team vorige week nog tegen de universiteitskampioen van Mexico moest spelen! Enfin, je kunt niet altijd winnen in het leven en ik mag gelukkig wel de vriendschappelijke wedstrijden meespelen, dus dat is toch nog iets. 

Komend weekend weer veel leuke dingen voor de boeg! Zoals gezegd ga ik morgen naar Six Flags in 'Del Effe' (District Federal, oftewel de staat waar Mexico-City ligt) en zondag ga ik Nederlands eten koken voor Favio, Juanna en Hernan.

Disfruta sus fin de semana!