Cuba: Hitte, communisme, pracht en praal en armoede.

Cuba, wat een maf en speciaal land is dat. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen met vertellen en ik ga waarschijnlijk ook de helft vergeten van wat ik wil vertellen. Afgelopen dinsdag ben ik vanuit Mexico-City naar Havana (of La Habana zoals de Cubanen het noemen) gevlogen (2,5 uur min of meer, als ik de onvermijdelijke vertraging niet meereken haha). Het begon al allemaal lekker op het vliegveld in Mexico. Iedereen werd voor het inchecken grondig gecontroleerd op een geldig paspoort etc. en natuurlijk was ik weer een vreemde eend in de bijt. Een Nederlander, met een verblijfsvergunning van Mexico die naar Cuba gaat, wat moet je daar dan mee. Niemand wist welke formulieren ik precies moest invullen, dus ik vulde er maar geen in. Toen ik eenmaal na een half uur wachten aan de beurt was, werd me gevraagd waar mijn visa was. Tsja, daar hadden ze me niet naar gevraagd, dus ik kon weer naar een andere balie eerst een visa halen en daarna kon ik weer terug komen. Ondanks dat Cuba communistisch is, zijn ze wat betreft buitenlanders erg kapitalistisch! 'Ow je hebt een visa nodig, dat is 350 pesos (iets meer dan 20 euro)'. Natuurlijk had ik al mijn geld al omgewisseld naar cuc (Cubano convertible pesos) en het visa kon niet in dat geld betaald worden. Dus ik kon weer naar een pinautomaat etc. Enfin, na een uur was ik eindelijk ingechecked, maar goed dat ik op tijd was gekomen. Iets wat me al meteen opviel was de hoeveelheid bagage dat al die Cubanen bij zich hadden. Op mijn ticket stond ook dat 50 kilo! bagage was toegestaan en daar maakten mijn medepassagiers ook goed gebruik van. Flatscreen tv's, laptops, meubels, kleding, allemaal sleepten ze belachelijk veel (nieuwe) spullen met zich mee. Toen ik eenmaal ik Cuba aankwam bleek ook waarom; Ze hebben daar helemaal, maar dan ook helemaal niks! De kapitalistische zijde van de Cubanen werd al meteen duidelijk toen een ritje van het vliegveld naar het hotel van 15 minuten me 25 pesos kostte (dat is precies evenveel als 25 dollar). Het mooie is dat buitenlanders ander geld krijgen dan binnenlanders. Zij hebben la moneda nacional, dat ongeveer gelijk staat aan 36 CUN's voor 1 Euro, terwijl ik dus CUC krijg wat precies gelijk loopt met Amerikaanse Dollars. Het hotel bleek vervolgens niet helemaal overeen te komen met de foto's op het internet, want die waren waarschijnlijk van voor de revolutie. Het 22 verdiepingen tellende gebouw leek half op instorten te staan en zou niet misstaan in voormalige Oost-blok landen. Achja, gelukkig scheen de zon, die dag dan haha, want de rest van de week heeft het alleen maar geregend. Gelukkig voor mij was de luchtvochtigheid al 80% met een temperatuur van 35 graden celsius voordat ik kwam, dus zoveel warmer werd het er niet op (voel mijn sarcasme!). Toen ik eenmaal in het hotel was kwam het volgende probleem, even een berichtje sturen naar Linds en mam. 'Ja meneer Cuba heeft geen internet, er zijn een paar hotels in Havana die die service wel bieden voor buitenlanders'. Achja, dan stuur ik wel een smsje met mijn Mexicaanse telefoon. 'Nee meneer, alleen nationale gsm's werken in Cuba'. Tsja, zo gaat dat dus in Cuba. Ik heb diezelfde dag nog een hotel gevonden met internet (wat me 8 dollar kostte voor een uur, een beetje kapitalistisch niet?). Gelukkig maakte Havana de dag erna alles goed. Wat een prachtige stad is dat zeg. Na Rome moet dit toch wel de meest mooie stad zijn die ik mijn leven gezien heb. Prachtige oude gebouwen en dat samen met die Amerikaanse auto's uit de jaren 50' maakt het helemaal af. Helaas beginnen deze auto's een beetje uit het straatbeeld te verdwijnen. Naast deze auto's rijden er afgeragde Europese merken van 10 tot 20 jaar geleden, maar ook gloednieuwe Aziatische auto's, want Cuba heeft een handelsembargo met zijn andere communistische vriend, China. De nieuwere gebouwen in Havana hebben ook allemaal sporen van Chinese bedrijven, want nooduitgangen etc. zijn ook in het Chinees aangegeven in deze gebouwen. De Chinezen nemen stukje bij beetje de wereld over. Terug in het hotel werd ik meteen aangesproken door een schoonmaakster. Ze vroeg me of ik spullen mee had genomen uit Mexico. Het enige wat ik had waren koekjes uit de bus en die heb ik haar maar gegeven. Eergisteren vroeg ze of ik niet wat geld voor haar had en ook toen heb ik haar maar wat gegeven. Het gezegde 'als je ze een vinger geeft nemen ze je hele hand' ging hier echter op. Ze begon te vragen of ze wat van mijn koekjes mocht eten (die overigens Cubaans waren) en waarom ik haar niet mijn fles Head & Shoulders cadeau gaf. Ik zei haar dat ik haar al meer dan genoeg had gegeven en dat die fles nieuw was. Vervolgens vroeg ze me of ze niet wat shampoo in een glas mocht doen om een keer haar haren mee te wassen. Om maar van het gezeur af te zijn heb ik haar wat in een glas geschud, maar vervolgens bleek dat ze het glas op de badkamer had laten staan en mijn fles had meegenomen. Behoorlijk pissig ben ik haar vervolgens gaan zoeken en heb ik mijn fles teruggeeïst. Daarna heb ik haar gelukkig ook niet meer gezien. Al met al kan ik het haar niet eens kwalijk nemen, want Cuba is het armste land wat ik tot nu toe heb gezien. In tegenstelling tot het oude Rusland, waar je met 50 man stond te bedienen in een restaurant met 10 tafels, heeft hier niet iedereen werk om maar werk te hebben. Heel veel mensen zijn werkloos en de mensen die wel werk hebben kunnen toch niks kopen voor hun geld. De supermarkten zijn allemaal voor de helft leeg vanwege schaarste, ze hebben zeker geen MediaMarkt of iets dergelijks om elektronische apparaten te kopen, en kledingwinkels zijn er amper en die verkopen natuurlijk geen westerse merken (niet dat dat nou zo erg is, maar goed). Ik heb in Havana één Adidas winkel gezien en daar verkochten ze kleding van 10 jaar terug, wat waarschijnlijk over was in onze landen, tegen belachelijke prijzen. Gelukkig hebben ze in ieder geval nog heel veel rum en sigaren om hun verdriet weg te zuipen en te roken. Een echte Cubaanse sigaar roken in Havana kan ik ook weer wegstrepen van mijn bucketlist, ook al vond ik er niks speciaals aan, maar goed ik ben ook geen roker. Buiten Havana om heb ik nog twee uitstapjes gedaan, eentje naar de Viñales, een natuurpark in het westen van Cuba en de andere naar Guama. Het uistapje naar de Viñales was leuk, we zijn in een sigarenfabriek geweest (waar natuurlijk geen foto's gemaakt mochten worden) en in een een rumfabriek (waar geen enkel fotowaardig moment was). De Viñales waren mooi, maar ik ben al te veel verwend met de prachtige natuur van Mexico, dus het was niet erg speciaal. Guama bleek een regelrechte teleurstelling te zijn. Gelukkig kon ik met de tour mee voor Cubanen wat me maar 26 dollar kostte in plaats van de 79 dollar voor de buitenlandse tour (ja ze discrimineren er op los die Cubanen). Guama bleek een nagebouwd dorp te zijn van de inheemse bevolking van Cuba. Wat je je daarbij voor moet stellen is dat je op de Maasplassen een zandbank opwerpt en daar twee palmbomen en een hutje op bouwt. Met andere woorden, een dag van mijn leven die ik nooit meer terug krijg haha. De rest van de dagen heb ik allemaal doorgebracht in Havana zonder me ook maar een moment te vervelen. Al met al moet ik zeggen dat Havana geweldig is met alles erop en eraan, maar dat Cuba in zijn algeheel me een beetje tegenviel. Buiten Havana om is het niet echt een aanrader en ik vind Mexico dus ook vele malen mooier. Havana maakt wel alles goed met zijn pracht en praal en zijn sfeer. Ook de ervaring met het communisme was erg speciaal. Overal op straat vindt je standbeelden van Che Guevera (ik hoop dat ik het goed spel) en Fidel Castro, met propaganda-achtige uitspraken over de revolutie, overwinning, oorlog tegen het imperialisme etc. Over de regering praten de Cubanen overigens ook niet graag, want daar zou je zo maar eens voor de cel in kunnen draaien. Anti-VS leuzen en posters zijn overal te vinden en de ambassade van de VS (ik was überhaupt verbaasd dat er eentje lag in Cuba) is een half fort. Een laatste feitje over het communisme daar (want ik kan een hele lijst van vreemde feiten opnoemen, maar dan ben ik morgen nog aan het typen) is dat Cubanen sinds enkele jaren vrij zijn om te reizen naar andere landen. Dat mogen ze echter wel maar voor 3 maanden blijven, want als ze langer blijven hoeven ze niet meer terug te komen omdat ze dan landverraders zijn. Stel je voor dat de Nederlandse regering mijn half jaar hier in Mexico zo zou interpreteren, dan zou ik nooit meer in mijn leven een lekker kapsalonnetje kunnen eten (de gedachte alleen al maakt me aan het huilen haha). 

Ik denk dat als ik alle ervaringen van afgelopen week op me in laat werken de komende dagen, ik weer een nieuwe blog kan schrijven haha. Maar goed, laten we het een beetje algemeen houden he. 

Vandaag over precies een maand land ik alweer in Nederland. Stiekem verheug ik me er toch al best op, maar ik weet wel dat ik Mexico ook ga missen. Ik merkte in het vliegtuig naar Mexico-City al dat ik blij was om weer 'thuis' te komen. Alhoewel enkele onder ons (ik noem geen namen haha) het niet leuk vinden om dat te horen, is Mexico toch op zijn minst mijn 2de thuis geworden. Jullie hoeven overigens niet te treuren dat dit de laatste blog is, neeeuuuuhhh. Want over 10 dagen zit ik in Costa Rica, met hopelijk een stuk beter weer dan in Cuba. Geniet van de foto's (met name die van enkele klassieke auto's!) en ik laat jullie weer wat horen als ik terug ben uit Costa Rica.

Hasta luego chamacos!