Yucatan Peninsula met Linday

Eindelijk weer een nieuw reisverhaal. Ik zag dat het alweer bijna een maand geleden is sinds mijn laatste, dus ik zal het goed maken met jullie met een nieuw verhaal en een boel mooie foto's! Vorige week zondag is, na lang wachten (3,5 maanden), Lindsay eindelijk naar Mexico gekomen. Rond 8 uur s'avonds kwam ze na lang wachten eindelijk door de douane op het vliegveld van Mexico-City (voor haar gevoel 3 uur s'nachts, jetlag!). Ik was (en ben) toch erg gelukkig om haar na al die tijd eindelijk weer in 'het echt' te zien. We zijn maar snel teruggegaan Puebla. De daaropvolgende week had ik nog lessen op de unie, maar tussendoor hebben we toch nog wat dingen gedaan. We hebben Puebla bezichtigd, de piramide van Cholula en het centrum van Mexico-City (mochten jullie vergeten zijn hoe dat er uit zag, zie de foto-albums!). Afgelopen zaterdag zijn we vervolgens met het vliegtuig vanuit het vliegveld hier in Puebla (te vergelijken met het vliegveld van Luik voor wie er wel eens geweest is) gevlogen naar Cancún, het Scheveningen van Mexico, alleen dan met lekker weer, blauw water en zonder de stank van de Noord-zee. Toen we hier aankwamen brak ons spontaan het zweet uit, wat een temperatuur! Aangezien Yucatan Peninsula (de verzamelnaam voor het schiereiland ten Oosten van Mexico, waar de staten Quintana Roo, Yucatan en Campeche onder vallen) bij de Caribean hoort, is het er natuurlijk erg heet en vochtig, maar ook heel erg mooi! De Caraïbische zee is echt geweldig om te zien met zijn verschillende kleuren diep- en lichtblauw. Cancún voelde een beetje aan alsof we in de Verenigde Staten waren. Iedereen sprak er Engels (ook de Mexicanen eens voor de afwisseling) en er werd ook vrijwel door iedereen in Dollars betaald. Natuurlijk gebeurde dit met een erg ongunstige wisselkoers, maar goed, daar waren deze Amerikanen toch niet slim genoeg voor om dat door te hebben. De gemiddelde Amerikaan hier beschouwde namelijk de MacDonalds als een culinair hoogtepunt, dus je kunt wel raden op welke tree van de evolutieladder deze mensen stonden. Op zondag hebben we een beginners duikcursus gevolgd in Cancún, als cadeau voor de verjaardag van Linds. Echt een superruige ervaring! Ik ben ook van plan om mijn duikersdiploma te gaan halen want dit smaakte echt naar meer (in werkelijkheid smaakte het naar zout want we zwommen natuurlijk in de zee haha, leuke woordspeling, zee/meer, enfin, ik blijf te lang hangen in mijn eigen grappen). De rust die daar op de zeebodem heerst is echt magisch, samen met het koraal, de vissen, schelpen, zeesterren etc. Geweldig! Maandag zijn we naar Tulum gegaan. Dit was op zich niet zo'n indrukwekkende piramide, maar wauw, wat een uitzicht moeten die Maya's daar gehad hebben (oordeelt u zelf!). Diezelfde dag zijn we nog naar Akumal gegaan om te snorkelen met schildpadden. Ook dit was weer echt heel erg indrukwekkend. Het feit dat je hier maar enkele meters de zee in hoefde te zwemmen om vervolgens tussen de vissen en wieretende schildpadden te snorkelen was heel speciaal. Dinsdag zijn we vervolgens naar Valladolid gegaan waar ons hostel was, om vanuit hier naar Chichen-Itza te gaan. Samen met Palenque is dit toch veruit een van de mooiste piramides die ik hier gezien heb en waarschijnlijk is hij daarom ook een van de zeven moderne wereldwonderen. Helaas was het hier ondraaglijk warm, waardoor we binnen een uurtje weer afgenokt zijn. Woensdag zijn we vervolgens naar Mérida gegaan, erg mooi stadje, niet meer en niet minder. Daarna vanwege de hitte nog even uitgewaaid in Progreso. Aangezien het hotel redelijk erbarmelijk was in Mérida en we hier verder niet meer veel te doen hadden hebben we ons hotel maar omgeboekt naar nog één laatste nachtje in Cancún en nu zijn we weer terug in Puebla. Morgen gaan we nog gezellig met de ouders van Hernan en Hernan zelf barbequen en dan is zondag helaas alweer de tijd voor Lindsay om terug naar Nederland te gaan. De goodlife zit er dus weer even op, want ik moet komende week ook aan mijn eindprojecten en tentamens beginnen. Tja, jullie zullen nu ook wel denken, wat heeft die Etienne een zwaar leven en zo is het maar net haha!

Gelukkig voor mij ga ik over minder dan een maandje alweer naar Cuba! Ik ben overigens bang dat ik heel veel vergeten ben om te vertellen, maar goed, dat schiet me ooit nog wel eens te binnen als het erg belangrijk is. Ik zou zeggen, geniet van de troonswisseling, hopelijk mogen jullie een beetje zon lenen van mij hier in Puebla, maar niet teveel, want ik moet er ook nog van kunnen genieten. 

Nos vemos!