Gesetteld!

Vandaag ben ik in mijn appartement getrokken. De vader van Rodrigo en Hernan heeft me vanmorgen afgezet met 'al' mijn spullen en daar stond ik dan, in mijn stoffige appartement met mijn koffer en rugzak. Ik ben maar meteen naar de supermarkt gegaan om eten, drinken en wat schoonmaakspullen te halen. Gelukkig lag er een paar straten verderop een supermarkt ter grootte van de gemiddelde Ikea waar ik alles kon kopen. Na drie kwartier alles bij elkaar zoeken in de supermarkt liep ik weer naar huis met een volle rugzak, twee handtassen, een emmer en een bezem (voor nog net geen 18 euro, en alles werd ook nog ingepakt voor me!). Als de mensen me al niet aankeken omdat ik blank, lang en dun was, was het wel omdat ik bepakt met tassen, een groene emmer en een oranje bezem door de allerminst meest gemoedelijke buurt van Puebla liep. Maar goed, ik ben thuisgekomen, heb het appartement van de stof ontdaan en zie daar het resultaat op de fotos. Het is dan misschien niet de ideale inrichting die ik voor ogen had, maar ik ben er heel blij mee. Het ligt 2 straten van het epicentrum van de stad af, heeft 2 poorten voor de veiligheid (dat wil misschien iets over de buurt zeggen) en het is goedkoop! Gisteren kon ik langskomen om het contract te tekenen nadat de huisbazin de vader van Rodrigo had gebeld. Ze had ook een huisgenote gevonden, een meisje uit Nieuw Caledonië (een eiland dat blijkbaar ten oosten van Australië ligt) genaamd Laurianner (?). Ik heb haar maar even gesproken, maar ze lijkt een aardige meid en niet geheel onbelangrijk, ze betaalt de helft van de huur! Ik ben gisteren ook voor het eerst op de universiteit geweest (waar jullie ook 2 foto's van kunnen zien). Dit was wel even een cultuurshock. Om 8 uur s'morgens ging ik naar het kantoor van internationale relaties waar ik Alvaro na bijna 8 maanden mailen leerde kennen (hele aardige man overigens). Hij gaf me vervolgens een paar papieren en wat aanwijzingen over wat ik moest doen. Daarna liet hij me mijn faculteit zien en that's it. Toen begon de lol pas. Ik moest op de binnenplaats van de faculteit mijn vakken uitkiezen van een bord van 2 bij 3 meter waar meer Mexicanen voor stonden dan bij het arbeidsbureau in de Verenigde Staten. Toen ik na drie kwartier eindelijk 5 vakken had gekozen (de vakken die ik van tevoren in Nederland had uitgekozen werden niet allemaal gegeven dit semester, dus ik moest maar een paar andere uitkiezen aan de hand van de namen) kreeg ik op de administratie te horen dat ik het verkeerde formulier had ingevuld (een formulier dat Alvaro me had gegeven om in te vullen). Dus ik kon naar de kopieershop gaan voor een nieuw exemplaar waarop ook codes ingevuld moesten worden die NIET op het bord stonden. Met wat hulp van een jongen die ik ontmoet had (Diego) kwam ik alsnog achter de codes. Na 2 uur gehannes had ik eindelijk mijn vakkenkeuze ingeleverd en begon de volgende opdracht. Ik moest naar de bank om geld over te maken op de rekening van de universiteit. In tegenstelling tot Nederland waar je over het algemeen de enige bent in de bank, sta je hier een kwartier te wachten in een rij die tot buiten op straat staat. Maar goed, na een kwartier wachten had ik het geld overgemaakt en kon ik met het bonnetje naar het volgende kantoor van de unie om mijn schoolpasje (credentiales) te laten maken. Gelukkig ging dit iets makkelijker dan de rest en hier was ik dan ook binnen 5 minuten weg (met pasje). Als laatste moest ik naar een kantoor om mijn verblijfsvergunning te regelen. Na een half uur zitten toekijken hoe een dame gegevens uit mijn paspoort invoerde in de computer kon ik weg en was ik klaar. Gisteravond ben ik ook al voor 9 uur naar bed gegaan en heb ik bijna de klok rond geslapen, zo moe was ik van alle indrukken. De medestudenten waren overigens allemaal heel aardig. Ik heb ook al twee jongens ontmoet, alhoewel ik me afvraag of ik ze ooit terug zie op de unie, maar wat wil je ook met 30.000 studenten. Ik snap sinds gisteren wel goed hoe buitenlanders zich voelen als ze moeten integreren in een nieuwe samenleving. Ik voelde me op de faculteit een beetje een vreemdeling. Iedereen kende elkaar (zelfs de uitwisselingsstudenten die overigens allemaal uit Mexico of een ander Zuid-Amerikaans land kwamen) en ik stond er een beetje als een verdwaalde gringo (blanke) bij. Ik heb wel hier en daar met wat mensen gepraat, maar mijn praten was meer wat ja en nee knikken in plaats van echt iets toevoegen aan het gesprek. Ik hoop dat mijn Spaans de komende weken in ieder geval met grote sprongen vooruit gaat zodat ik ook wat makkelijker contact kan leggen met iedereen. Maar ach, zoals de vader van Rodrigo en Hernan al zei, poco a poco (rustig aan, je hebt alle tijd) en die wijze raad zal ik ook maar opvolgen. Morgen moet ik in ieder geval mijn rooster ophalen en donderdag beginnen dan de lessen. Ik ben benieuwd en ik heb er zin in (met een beetje gezonde spanning dan). Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt voor het lezen!

Om er maar even uit gaan met een mooie Mexicaanse spreuk van Rodrigo (Martijn jij kent hem al haha) 'No hace hoy que puedes hacer mañana!' (Doe dat wat je morgen kunt doen niet vandaag)

Adios!